“Zie je wel…het is mogelijk” – Het verhaal van Marianne

Onbegrepen

Sept 2021 werd ik ziek door het werk (gehandicaptenzorg), vanaf maart 2022 met kleine muizestapjes begonnen met re-integreren. Niet in de onregelmatigheid maar op de dagbesteding, wat passender bleek te zijn qua belastbaarheid.

In november 2021 startte ik, na tweemaanden ziekte, bij Nella. En wat heb ik zitten schoppen, tegenwerken, energie verspild…omdat ik zelf niet wilde accepteren dat ik zoveel moest inleveren, alles moest balanceren terwijl ik zó graag alles wilde doen zoals ik voorheen ook deed.  Wandelen met de hond en iemand tegen komen en praatje maken? Erg fijn maar doodmoe na die tijd. En weer die frustratie “waarom ik”. 

Wat heb ik diep gezeten, wanhopig geweest, alles leek uitzichtloos, zoveel gehuild, me onbegrepen gevoeld, vriendschappen verloren zien gaan door onbegrip. Terwijl ik zo hunkerde naar begrip en erkenning. Nella leerde mij dat dat blijven vechten tegen de situatie mij veel te veel energie kostte. De oude strategie: knokken tegen wat je overkomt, werkt niet meer. “It is sa as it is, en net oars” Marianne. Niet meer aan iedereen proberen uit te leggen,…dan maar een koetjes-kalfjes gesprek”.

Ik leverde zoveel in, voelde me nutteloos en aan de kant staan. En ik voelde me schuldig, en deed alsof het goed met me ging. Maar daar prikten mijn partner en kinderen doorheen. Hoe fijn maar ook pijnlijk!

Als ik vooruit wilde dan moest ik wel wat gaan doen en keuzes maken. Een plan, hoe klein ook, maar…met de handrem erop zoals Nella dat zo mooi zei. Ik maakte een plan, met eerst thuis wat meer doen, meer bewegen, nieuwe dingen uitproberen, en toen werk. 

Met een werkgever die fout na fout maakte en mij liet verdrinken in een grote zee van niet weten hoe te helpen. terwijl ik die handreiking wel nodig had…Ik heb zelf het ‘droge’ weer op moeten zoeken. Op eigen kracht, enorm gemotiveerd en vasthoudend, samen met mijn lieve geduldige partner en met de begeleiding van Nella ben ik zover gekomen. Zelf een plan gemaakt hoe ik op een andere afdeling, arbeidstherapeutisch ging proberen wat er kon en wat er niet kon, en telkens een kwartiertje of half uurtje erbij. Niet met onregelmatige diensten, zoals ik vroeger deed, maar structuur, discipline en voorspelbaarheid.

Ommekeer

Bij mij was echt de ommekeer dat ik moest ervaren/voelen dat ik nu veel meer rust nodig had, als een ‘ald wyf’ tukjes moest doen om bij te tanken en vervolgens mijn dagprogramma weer op te pakken.Niet opboksen, maar gedoseerd achterover leunen, laat maar gebeuren, het is zoals het is. En wees blij met elke kleine muizestapje. Nog steeds ben ik er nog niet helemaal en moet nog steeds wel een beetje met handrem erop. Maar hoe erg is dat? In deze drukke wereld, waar we nooit lijken stolde

Sept a.s. zou ik 2 jaar ‘ziek’ zijn. Het UWV hijgde mij angstaanjagend in de nek en dat gaf veel stress. Een enorme kunst om dan overeind te blijven.

Ik kan inmiddels weer 24 uur werken, in de gehandicaptenzorg, alleen onregelmatigheid is een no go. Avonddiensten en nachtdiensten gaat hem niet meer worden. Maar blijkbaar heb ik genoeg laten zien in mijn re-integratie-periode; ik kan van alles, ben uiterst gemotiveerd, en zie daar het fantastische nieuws: Ik heb een andere baan!! Ik ben aangenomen op een andere baan op een andere locatie, maar niet meer onregelmatig.

Wat een last gaat er van mijn schouders en er hebben wel wat tranen gevloeid. Het besef is er nog niet. Geen geregel meer, geen gesprekken, papieren etc. Ik mag loslaten en weer leven en vooruit kijken naar een toekomst. Een toekomst die wel anders is ingericht als voorheen maar waar heel goed mee te leven valt. Ik ben ontzettend trots op mezelf, en ik draag jullie allemaal een heel warm hart toe en hoop voor iedereen: maak je plan, blijf vasthoudend, weliswaar met de handrem erop, maar dan gaat het lukken. Een positieve toekomst is echt mogelijk, geloof in jezelf, luister naar je lichaam en wees niet te streng voor jezelf.

Want je bent het dubbel en dwars waard, je bent niet alleen.

Marianne Bouma